14 Ιουνίου 1995-14 Ιουνίου 2009. 14 χρόνια συμπληρώθηκαν από τον θάνατο του τεράστιου Rory Gallagher και το blog μας οφείλει να καταθέσει ένα αφιέρωμα στον άνθρωπο που έκανε πολλούς Ιρλανδούς και όχι μόνο, υπερήφανους. Ένας γνήσιος Ιρλανδός που έμαθε σε πολλούς το πώς η ροκ μουσική είναι τρόπος ζωής…
Ο Rory Gallagher γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου 1948 και μεγάλωσε στην Κομητεία Cork. Γύρω στην ηλικία των εννιά είδε τον Έλβις Πρίσλεϋ στην τηλεόραση κι αποφάσισε ν' ασχοληθεί με την κιθάρα, μαθαίνοντας μόνος του. Κέρδισε σ' ένα διαγωνισμό στα δώδεκα του χρόνια την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα. Έφηβος ακόμα άρχισε να παίζει διασκευές σε επιτυχίες της εποχής και support σε διάφορες μπάντες με το πρώτο του συγκρότημα, τους Fontana Showband. Στα 16 του έφτιαξε τη δικιά του μπλουζ μπάντα, τους Impact, με τους οποίους έπαιξε στη Γερμανία και την Ισπανία το 1965-66. Σ΄αυτές τις περιοδείες είχε μαζί του και τη Battered Strat, τη Stratocaster που θα τον συντρόφευε σ' όλη την υπόλοιπη καριέρα του και που αγόρασε σ' ένα μαγαζί στο Cork το 1961. Η κιθάρα λέγεται ότι ήταν η πρώτη του είδους της στην Ιρλανδία, και την είχε παραγγείλει κάποιος άλλος showband μουσικός, που άλλαξε γνώμη επειδή δεν του άρεσε το χρώμα. Έτσι, η κιθάρα κατέληξε στα χέρια του Rory για μόλις εκατό λίρες.
Πριν καλά-καλά κλείσει τα είκοσι έγινε παγκόσμια γνωστός με τους Taste, που σχηματίστηκαν το 1966 από τον ίδιο και τους Τζον Γουίλσον και Ρότσαρντ ΜακΚράκεν. Κυκλοφόρησαν δυο lp's (Taste και On the boards) και δυο ζωντανά άλμπουμ (Live at Montreux και Live at the Isle of Wight), ενώ συμμετείχαν σε μερικά απ' τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της εποχής κι έκαναν και μια περιοδεία στην Αμερική.
Οι Taste διαλύθηκαν το 1970 κι ο Rory ξεκίνησε τη σόλο καριέρα του μαζί με άλλους μουσικούς, όπως το μπασσίστα Τζέρι Μακαβόι, με τον οποίο θα συνεργαζόταν για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του και τον ντράμερ Γουίλγκαρ Κάμπελ. Το 1971 ντεμπουτάρισε μ' ένα δίσκο που είχε τίτλο τ' όνομά του και έφτασε στο Νο 40 της Βρετανίας, ενώ παράλληλα άρχισε να περιοδεύει σε Ευρώπη και Αμερική, κάτι που θα έκανε χωρίς σταματημό μέχρι το τέλος της ζωής του. Οι ηχογραφήσεις απ' την ευρωπαϊκή τουρνέ του 1972 Live In Europe γνώρισαν μεγάλη επιτυχία, όπως κι αυτές απ' την περιοδεία της Ιρλανδίας του 1973-74 που κυκλοφόρησαν στο άλμπουμ Irish Tour '74 κι έγιναν ταινία με τον ίδιο τίτλο απ' το σκηνοθέτη Τόνυ Πάλμερ. Το 1972 συμμετείχε στην ηχογράφηση των "London Sessions" του Μάντι Γουότερς και του Τζέρι Λι Λιούις. Ο Γουότερς τον κάλεσε και σε άλλη μια ηχογράφηση, για το London Revisited του 1974.
Ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων. Το 1975 υπέγραψε συμβόλαιο με την Chrysalis, κυκλοφορώντας το Calling Card του 1976, με παραγωγή απ' τον Ρότζερ Γκλόβερ των Deep Purple, που θεωρείται ο κορυφαίος δίσκος του. Επισκιάστηκε όμως, όπως και η συνέχεια της καριέρας του, απ' την τότε έκρηξη του πανκ. Αυτό δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να κυκλοφορεί πολύ καλούς δίσκους, όπως το Top Priority και το Photo Finish.
Ο Rory συνέχισε να παίζει σε όλο τον κόσμο, ενώ οι δισκογραφικές του παρουσίες έγιναν σπανιότερες τη δεκαετία του '80. Στις 12 Σεπτέμβρη 1981 εμφανίστηκε και στην Ελλάδα, στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Η συναυλία, μια απ' τις πρώτες συναυλίες ξένων καλλιτεχνών που έγιναν στη χώρα, είχε 40.000 θεατές και συνοδεύτηκε από σοβαρά επεισόδια με την αστυνομία, από τη Φιλαδέλφεια μέχρι τον Περισσό. Σύμφωνα με την περιγραφή του ίδιου του Rory: «Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε....». Την επόμενη μέρα, οι εφημερίδες κυκλοφόρησαν με πρωτοσέλιδα όπως "Κάηκε ή Νέα Φιλαδέλφεια από τους ροκάδες". Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg με τίτλο Live in Athens.
Ο Rory ίδρυσε τη δική του δισκογραφική εταιρεία, την Capo records, το 1985, στην οποία κυκλοφόρησε δυο δίσκους. Η υγεία του άρχισε να καταρρέει στα τέλη της δεκαετίας, κάτι που δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει να παίζει ζωντανά ακόμα και λίγο πριν το θάνατό του. Η τελευταία του εμφάνιση ήταν στην Ολλανδία στις 10 Ιανουαρίου 1995, στο Nighttown-theatre. Τον Απρίλιο υποβλήθηκε στο Λονδίνο σε μεταμόσχευση ήπατος λόγω των χρόνιων προβλημάτων του με το αλκοόλ, απ' τις επιπλοκές της οποίας πέθανε στις 14 Ιούνη του 1995 στο King's Hospital. Είναι θαμμένος στο νεκροταφείο Saint Oliver, στο Cork της Ιρλανδίας. Ο τάφος του στολίζεται από πέντε χρυσές ακτίνες, μια από τις οποίες έχει το ακριβές μήκος και τα τάστα της Fender του Ρόρυ.
Ο Rory Gallagher θεωρείται ένας απ' τους κορυφαίους κιθαρίστες της λευκής μπλουζ μουσικής, τόσο για τα καμπανιστά του σόλο και τις καινούργιες ιδέες στη σύνθεση, όσο και για το πάθος και τη δεξιοτεχνία της ερμηνείας του. Πολλοί σύγχρονοι κιθαρίστες της ροκ και της μπλουζ τον θεωρούν κύρια επιρροή τους. Ακόμα, ήταν μια απ' τις πιο σεμνές και συνεπείς παρουσίες της ροκ. Όταν το 1976 το τραγούδι Edged In Blue είχε γίνει πολύ δημοφιλές στην Αμερική και η ξεχωριστή κυκλοφορία του ήταν σίγουρο ότι θα του χάριζε ακόμα πιο πλατιά επιτυχία, αρνήθηκε να το κυκλοφορήσει σαν single, αντιμετωπίζοντας τη δουλειά του Calling Card σαν σύνολο. Αρνήθηκε την πρόσκληση να γίνει μέλος των Rolling Stones το 1974, επειδή πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο με την αντίληψή του για τη μουσική. Έπαιξε όμως με μερικά απ' τα μεγαλύτερα ονόματα της μπλουζ, όπως ο Μάντι Γουότερς, ο Άλμπερτ Κόλινς, ο Τζέρι Λι Λιούις, ο Λόνι Ντόνεγκαν κι ο Αλέξις Κόρνερ. Και ποτέ δε σταμάτησε να βάζει πάνω απ' όλα, ακόμα κι απ' την προσωπική του ζωή και την υγεία του, αυτό που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο: την αγάπη του για τα μπλουζ και το πάθος του να παίζει μουσική.
Πηγή αφιερώματος: (wikipedia.org).
